The Social Network - David Fincher 2010.

Hoes, met een beroemd geworden citaat uit de film.

Film over het ontstaan van Facebook door maker Mark Zuckerberg. De hoofdrol wordt uitstekend vertolkt door Jesse Eisenberg. Een nerd met heel veel verstand.

Jesse Eisenberg

De film is heel meeslepend gemaakt, ondanks het tamelijk 'saaie'  onderwerp - het gaat vooral om allerlei juridische zaken. De vaart zit er flink in, en de cast is ook dusdanig dat je geniet van alles wat er gebeurt.

De film beweert, dat Zuckerberg met zijn schepping toegang wilde hebben tot studentendisputen. Zuckerberg ontkent dat. Ook dat hij opnieuw toenadering zoekt tot zijn vriendin Erica die een rol speelt in het begin schijnt onwaar te zijn.

Opnieuw werd ik weer heel wat wijzer van DE RECENSIE VAN THE GUARDIAN:  Andrew Clark beweert hier niet meer en niet minder, dat dit EEN verhaal is over het ontstaan van Facebook, niet HET verhaal. Hij is van mening dat Zuckerberg alleen maar heel onsympathiek wordt neergezet - hij probeert al het geld dat Facebook oplevert voor zichzelf te houden. Daarbij suggereert het woord 'docudrama' dat het allemaal op waarheid gebaseerd is. Clark heeft veel informatie van mensen die direct betrokken waren bij de beginperiode van Facebook, en volgens hen is een hoop verzonnen. Het feit ook dat Zuckerberg niet aan de film heeft willen meewerken, plus het feit dat de makers zelf daar helemaal niet zo rouwig om waren, bewijst vermoedelijk ook eigenlijk dat de filmers maar liever hun gang gingen dan waarheidsgetrouw wilden zijn. Als het om een serieuze documentaire gaat, zoekt een maker de waarheid, en laat verschillende standpunten aan het licht komen, aldus Clark.

Of, in diens eigen woorden: It's in a deeply blurred territory mixing fact, rumour, speculation, insinuation and an inventive "filling-in" of detail in a big-screen portrayal of living, breathing individuals.

Met die kanttekening erbij is het echter toch een heel leuke, snelle film. Vooral Eisenberg is ijzersterk. Gewoon niet alles geloven, en genieten...

Er is moeilijk vat op Zuckerberg te krijgen. 

Andrew Garfield als Eduardo Severin 

Justin Timberlake als Sean Parker. 

 

 

Erica vindt Mark een klootzak. 

 

 

 

Trailer

De regisseur, David Fincher; bekend onder andere van The Se7en, The Fight Club, Alien.

 De film kreeg drie Oscars: voor beste scenario, beste muziek en beste montage.

 

Ik stond erbij - Niels van Koevorden, 2013.

Heel sympathieke documentaire over drie mannen die vader worden. Hoe leven ze naar de bevalling toe, wat zijn hun verwachtingen, hebben ze al ervaring, en ten slotte: hoe doen ze het als het moment daar is, en hun kind geboren wordt.

De documentaire 'Ik stond erbij' won de publieksprijs Go Short 2013 en werd op de televisie uitgezonden op maandag 23 juni 2014.

Trailer

Zie hier de Website van Ik Stond Erbij.

 

Hier volgen de drie vaders zoals ze waren tijdens de bevalling. Heel ontroerend!

 

Wat ik zo bijzonder vond, was dat de film zich concentreerde op de mannen: dus ook tijdens de bevalling zag je alleen hun gezicht. Je hoorde de kraamvrouw zuchten, de vroedvrouw aanwijzingen geven... Je zag hooguit een stukje kruin van de vrouw, maar verder alleen zijn gezicht. Het was prachtig daarop het moment af te lezen dat ze hun kind voor het eerst zagen. Zo mooi, ik moest helemaal mee huilen...

 

 

 

The Secret in their Eyes (El Secreto de sus Ojos), Juan José Campanella, 2009.

Hoes

Spannende en intelligente film van Campanella, een Argentijn. De plot is goed, de uitwerking  een gebeuren afwisselend in het heden en in het verleden. Dat gaat heel natuurlijk, doordat de hoofdpersoon, de jurist Benjamin Espósito, een boek wil schrijven over iets belangrijks uit het verleden. Hij wil graag dat zijn tegenspeelster, Irene Mendez-Hastings, het van hem leest. Ze zijn al een leven verliefd op elkaar, zonder het elkaar te bekennen.

Al die jaren verliefd op elkaar, zonder het elkaar te bekennen.

Zijn onderwerp is de verkrachting en de moord van een jonge vrouw, Liliane Morales, jaren geleden. De twee juristen zijn betrokken bij de oplossing van die misdaad.

De jonge Espóstio.

De oudere Espósito

Aanvankelijk worden er twee onschuldigen veroordeeld, hetgeen Benjamin gauw genoeg doorheeft. Maar de zaak wordt tegen verwachting en tegen elk rechtsgevoel in al gauw gesloten. Benjamin gaat alleen op zoek, en vindt de dader. Hij concentreert zich op de foto's die de echtgenoot van de vermoorde vrouw heeft. Hij ziet daar aan de ogen van een klasgenoot dat die iets verdachts met Liliane Colote heeft. Zijn collega en meerdere (rechter) Irene Hastings gelooft dit niet. Maar Ricardo Morales is er net zo van overtuigd en staat wekenlang op het station om Isidoro Gomez te vinden.

Isidoro Gomez, de dader.

Gomez wordt gearresteerd na een achtervolging door Esposito en zijn kompaan de dronkelap Pablo Sandeval. Heel indrukwekkend is nu, hoe Gomez zichzelf blootgeeft nadat hij door Irene geprikkeld wordt om uit te komen voor zijn zogenaamde mannelijkheid.

Pablo komt op verschrikkelijke wijze om het leven.

Helaas wordt hij al weer heel snel vrijgelaten door een nog hogere rechter: we leven in de tijd van de rechteloosheid in Argentinië. De verkrachter en moordenaar weet de twee juristen zelfs te intimideren met een pistool.

Straffeloosheid en intimidatie, beschermd door het hoogste gezag.

Ricardo Morales intussen is hoogst onvoldaan, omdat zijn passie zijn vrouw was. Espósito had hem beloofd dat de dader levenslang zou krijgen.

Espósito is onder de indruk van de liefde van Morales voor zijn vrouw.

Uit de clue blijkt ten slotte, dat hij die ook gekregen heeft, zij het heel anders dan wij het ons voor zouden kunnen stellen.

Ook sluiten Espósito en Irene elkaar eindelijk in de armen. Zodat er hier sprake is van heel veel geheimen in de ogen van mensen: die van de dader, die van de echtgenoot van de vermoorde jonge vrouw, en die van Benjamin en Irene.

Heel mooie film, kreeg een Oscar voor beste buitenlandse film.

Besluit: Ik vrees wordt door toevoeging van één letter te amo.

Voor nog wat meer achtergrond zie deze Recensie in the Guardian .

Trailer.

Het taaie ongerief - Theo Thijssen 1962 (1932)

Met Henny maakten we van het voorjaar een wandeling o.a. door de Jordaan, en stuitten toen bij toeval op het Theo Thijssen-museum. Het is gevestigd op de begane grond van de Eerste Leliedwarsstraat nummer 16, het geboortehuis van The Thijssen. In de buurt zijn onder andere de Westerkerk en het Anne Frankmuseum.

Ik vond dit zo'n leuke ontdekking, dat ik gelijk Vriend geworden ben. :-) 

 

De vlag hangt uit als het museum open is.

Zicht op de Westertoren  

Vlakbij 

Er staat een hele rij voor het Anne Frankhuis deze zondag. Ook vlakbij.

Op de Lindengracht bij de hoek met de Brouwersgracht: Beeldje Theo Thijssen

Theo Thijssenschool 

Theo Thijssen (met snor) als Tweede kamerlid voor de SDAP  

Portret Thijssen. Was verder o.a. vakbondsman en esperantist. 

Uitgave

Het taaie ongerief  gaat over allerlei vervelende ervaringen die Thijssen in zijn jeugd heeft meegemaakt met kleding. Thijssen leefde van 1879 tot 1943, en zijn ouders waren arm. Zijn vader stierf al jong, hetgeen we kunnen lezen in Kees de jongen. Daarna had zijn moeder het als 'weduwvrouw' helemaal erg moeilijk, met vijf jonge kinderen. Thijssen schrijft dit boek op latere leeftijd, als hij al geen last meer heeft van die oude armoede. Maar de verhalen uit zijn jeugd zijn erg, en heel aandoenlijk! Bijvoorbeeld het verhaal van de stijve (als planken!) hemden die hij en zijn broer Henk gekregen hebben, en die nog te groot zijn ook. Ze zitten zo opgevouwen in zijn broek, dat ze niet alleen rare bobbels veroorzaken, maar bovendien blaren veroorzaken op zijn gat. Hij schaamt zich diep, dat zijn moeder moet kijken, 'dáár....'  Gelukkig gooit ze die rot hemden meteen weg als ze ziet wat er gebeurd is. Of het verhaal, dat hij een versleten kraag met zeepsop en een tandenborstel te lijf gaat (menend dat de kraag niet versleten, maar vet is), en dan bij het concert merkt dat de damp van zijn kraag afslaat. iedereen heeft het erover, denkt hij. Of de keer dat zijn vader meisjeslaarzen (zijn vader was schoenmaker die schoenen op maat maakte; een dergelijke nering zagen we nu nog in de Jordaan!) over had (niet goed passend gemaakt voor een klant), en dat Theo die maar op moest dragen. Wat een schaamte voor hem! Ten slotte het verhaal dat zijn moeder een broek maakte met maar één zak! Dat kón toch niet, voor een jongen!

Ik schoot bij het lezen telkens in de lach, omdat Thijssen hier hetzelfde doet als in Kees de jongen: hij geeft steeds onomwonden zijn gedachten erbij, wat erg komisch werkt.

Terug redenerend leefde Thijssen als kind in de tijd die ook besproken wordt in Koninkrijk vol sloppen. Weliswaar niet in een slop, maar wel met velen in een klein huisje. De armoede was echt groot, wat een verschil met de overvloed die wij kennen! De angst voor het verslijten van kleren, schoenen, hoeden en petten!

Het boek verscheen in 1932. Thijssen verwerkte er ook herinneringen van zijn Kweekschooltijd in, plus de eerste jaren van zijn huwelijk. Zijn alter ego heet Joop van Santen.

Prachtig, toch, die dikke pret?



'Het natuurlijk vermogen van de mens is lief te hebben.' -  Van iemand met zo'n motto moet je wel houden!



 

 

 



 

SKYFALL - 007-film met Daniel Craig, 2012.

Hoes

Mei 2014 was de James Bond-maand op RTL-4. Daar hebben we het dit keer maar eens van genomen. Om de andere dag zagen we helikopters zich te pletter vliegen, gekke voertuigen, mooie meisjes in bed met deze of gene Bond-vertolker, dwaze one-liners na een nieuw soort moord, engerds met littekens of idiote tanden, belachelijke gadgets, de Bollinger 1961 en noem alle vaste bestanddelen ('shaken, not stirred') maar op van James Bond. Achter elkaar zagen we Sean Connery 1962- 1971, George Lazenby 1971, Sean Connery nog een keer 1971, Roger Moore 1973 - 1985, Timothy Dalton 1087 - 1989, Pierce Brosnan 1995 tot 2002 en Daniel Craig sinds 2006.

Mooi slachtoffer van de schurk.

RTL zond de nieuwste Bond-films met Daniel Craig niet uit. Nieuwsgierig geworden huurde ik Skyfall van de bieb. Het was een ontdekking!

Trailer

Ik weet niet hoe de eerdere films met Craig waren, maar deze was beslist anders dan de geijkte Bond-films. Harder waren de films sowieso gaandeweg wel geworden. De moordpartijen waren af en toe niet meer om aan te zien, zo gruwelijk waren ze bedacht.

Skyfall begint met de goede traditie van elkaar achtervolgende auto's, kapotgereden marktkramen met geplette tomaten en sinaasappels, de meest onwaarschijnlijke achtervolgingen (per motor op een dakrichel; of per auto de trappen op): heerlijk spekta en lekker lachen om de nonsens.

Deze al haast vertrouwde scene werd duchtig uitgebouwd met een happende kraan ;-)

Nieuw was wel wat meer psychologie in het verhaal: hetmaakte Bond veel menselijker. Dit keer werd ook Judi Dench als M uitgeschreven, en dat is best een aardig verhaaltje geworden. Bond is de enige die haar nog vertrouwt, voor de anderen heeft ze uitgediend.

Bond samen met M, Judi Dench, voor het laatst.

Ook zien we een stukje van het verleden van Bond, een arme wees die in een vreselijk internaat (Skyfall) is grootgebracht.

Ik heb genoten van de rol van Javier Bardem, die in deze film de meest gruwelijke schurk is van alle die ik tot nu toe gezien heb. Hij deed me vaak denken aan Hannibal Lector,

Deze scene doet denken aan Silence of the lambs, inclusief ontsnapping

met zijn psychopathische uiterlijk en zijn enge glimlachjes. Hij deinsde nergens voor terug. Maar bij Bond ben je dan toch aan het verkeerde adres, uiteindelijk weet die ook met zo iemand wel raad.

Geweldige rol van Bardem.

Al sterft M wel in zijn armen. In haar opvolging is wel meteen voorzien: Mallory wordt M, vertolkt door Ralph Fiennes.

De nieuwe M.

Herhaaldelijk werd trouwens gerefereerd aan het ouderwetse karakter van James Bond. En meteen voorzien van een nieuw plan. De oude Q bijvoorbeeld, jarenlang vertolkt door Desmond Llewelyn,

Desmond Llewelyn, de oude Q

en twee keer door John Cleese (géén succes, John!) wordt nu vertolkt door een jong broekie, een computernerd, die niet doet aan 'van die gekke dingen als exploderende pennen'! Hij lijkt een beetje op een kruising van Wim Helsen en Harry Potter.

De nieuwe Q

Het vermaak dat geboden werd was beslist anders. Meestal slaat tegen driekwart van de film de verveling bij mij wel toe, dat was deze keer anders. Natuurlijk nog altijd onwaarschijnlijke verhaallijnen, en de blik van Criag met zijn lichtblauwe ogen was een beetje te vaak te indringend. Toch leuk om deze film te hebben gezien, de volgende kijk ik wéér. 



SHAME, Steve McQueen, 2011.

Hoes: de getroubleerde man alleen 

Hoes 2: de getroubleerde broer en zus allebei

Derde film die ik van Steve McQueen zag, Hunger en Twelve years a slave gingen deze voor.

Het thema is dit keer 'seksverslaving', en McQueen heeft daarvoor eerst de nodige research verricht. Michael Fassbender vertolkt de hoofdrol Brandon, een New Yorkse zakenman.

Openingsscene

Hij woont in een prachtig appartement in Manhattan, en heeft zijn leven leuk op orde. Al heeft hij dan wel erg veel behoefte aan sex, en bevredigt hij die door het oppikken van allerlei vrouwen in bars, met internet-porno en zich veelvuldig aftrekken. Zijn geordende leventje wordt overhoop gegooid als zijn zus Sissy bij hem in komt wonen.

Zus vraagt om hulp, komt inwonen

Zij zit aan de grond, klampt zich aan haar broer vast. Hij kan niet met deze inbreuk op zijn leven overweg. Zij doet een zelfmoordpoging, hij is daardoor natuurlijk verschrikkelijk uit het lood geslagen. Maar het is de vraag of het hen beiden echt veranderd heeft, beiden zijn door het verleden beschadigde mensen.

De film heeft prachtige scenes, voor mij bijvoorbeeld het lied dat Sissy zingt: 'New York'.

'New York' op een bijzondere manier vertolkt

Ze vertolkt dit op een heel bijzondere, trage manier. Ze richt zich met haar lied tot haar eigen broer, we zien dat deze 'emotieloze' kanjer tot tranen toe geroerd is. Echt heel mooi.

Carey Mulligan als Sissy

Zo is ook de scene prachtig dat Brandon in de metro oogcontact maakt met een mooie jonge vrouw, die later in de menigte oplost. De Volkskrantrecensie noemt nog de scene dat Brandon gaat hardlopen in het nachtelijk New York. Deze manier van filmen, met extreem lange aandacht voor het moment zelf is een handelsmerk van McQueen, aldus de Volkskrant.

Brandon in New York

Wat mijzelf betreft: ik wist niet zo veel van de stoornis seksverslaving af. Het is een echte neurose, ik geloof gerust dat mensen lijden die hiermee behept zijn. Ik blijf het in elk geval ongemakkelijk vinden om hiernaar te kijken. Maar dat is denk ik ook wel de bedoeling.

De trailer.

Regisseur en hoofdrolspeler. 

Ik wijs hier tenslotte op de bijzondere verhouding tussen McQueen en Fassbender: Fassbender speelde de hoofdrol in Hunger, hongerde zich voor die rol uit. In deze film Shame heeft hij de hoofdrol, en ook in Twelve Years a slave speelt hij een prominente rol, namelijk als de onsympathieke plantage- en slavenhouder Epps.

Links Fassbender in Twelve Years a slave

De uitgehongerde IRA-strijder in Hunger.