Hoe ik talent voor het leven kreeg, Rodaan al Galidi, 2017.

Omslag

Al Galidi laat een wereld zien, waar ik nogal van schrok. Als asielzoekers die hier terecht komen zo'n leven hebben, en zo'n behandeling krijgen als hij beschrijft, dan is elke aansluiting voor die mensen bij ónze werkelijkheid zoek. Het doet zeer om te lezen, hoe medewerkers van de sociale dienst achter hun computer zich verschansen in een wereld van regels en voorschriften. Een iemand laat een heel ander gezicht zien op die plek, dan wanneer ze niet in functie is.
Het is ook erg om te lezen, dat mensen niets mogen doen, zich alleen maar vervelen. Iemand die de kringloop-kleding van de mede=bewoners van het AZC vermaakt, is verdacht, omdat ze er wel eens geld mee zou kunnen verdienen.
Een aantal mensen pleegt zelfmoord. (En dan weet niemand waar het lijk is, zodat er geen afscheid genomen kan worden.) Mensen met een bepaalde status in hun land van herkomst, weten dit ook nog hier eens uit te buiten, en krijgen een voorkeursbehandeling. Zelfs als landgenoten weten dat ze verdacht zijn.

Van een andere orde van ellende is weer het ontbreken van elke vorm van privacy in een asielzoekerscentrum. Men leeft gedwongen samen, vier mannen op één kamer, snurkers en niet-snurkers... Ik moet er allemaal niet aan denken!

Foto van de achterflap. 

Al Galidi heeft humor,  hij laat ons onszelf, Nederlanders zien, zoals alleen een 'nieuwkomer' dat kan doen. En hij heeft er niet alleen oog voor, hij kan het ook nog eens verwoorden. IK hoorde hem een keer praten op de tv, en het was die verrassende kijk op Nederland, die mij deed besluiten dit boek te kopen. 

Uit de RECENSIE TZUM citeer ik het volgende:

Hoe ik talent voor het leven kreeg, is een belangwekkende, rijke roman over angst, onzekerheid, willekeur en uitzichtloosheid, geschreven door iemand die tenminste dan nog de taal als reddingsboei kon gebruiken. Velen hadden en hebben dat geluk niet en worden depressief, gek, slaafs, monddood, lethargisch of maken zelfs een eind aan hun leven. (Een stuk of acht gedurende het verblijf van Semmier in het AZC in de kleine Nederlandse stad.) Tegelijk is het, hoe vreemd dit ook moge klinken, een avonturenroman.

Het is ook altijd leuk om te horen wat Maarten 't Hart van een boek vindt. Hij vindt het hier en daar wat langdradig, maar is wel enthousiast. Een aanrader voor Geert Wilders, vindt hij!

De RECENSIE TROUW spreekt van 'de tol van doelloos wachten'.

Al Galidi speelt ook gitaar. 

Al Galidi schreef nog veel meer dan dit boek. Ik noem: Dagboek van een Ezel,  en Ik ben er nog, allebei verzamelingen columns. In 2017 verscheen Duizend-en-een nachtmerries, korte verhalen. Ook schreef hij poëzie, onder andere Voor de nachtegaal in het ei. 

De schrijver werd een aantal keren genomineerd; voor diverse prijzen.

Ondanks alle lof die ik voel voor het boek, is het geen favoriet van mij. Misschien ligt dat aan het hoge gehalte aan avonturen; en het is ook eigenlijk heel veel ellende. 

Tja. 

TOEVOEGING 25 JULI 2018:

Het is denkelijk toch de treurnis die me verhindert het boek helemaal uit te lezen. Ik vind de manier waarop asielzoekers behandeld worden verschrikkelijk. Als ik alleen maar terugdenk over het verschil in behandeling toen de hoofdpersoon op Schiphol aankwam.... Eerst werd hij 'gewoon' behandeld, zoals ik ook behandeld word... En zodra men doorheeft dat hij niet de vereiste papieren heeft, behandelt men hem als een ongewenst persoon, ruw, achterdochtig. Dat negen jaar moeten doorstaan... Daar schaam ik me voor.