In 2001 werd een tiener genaamd Michael Perry uit het kleine stadje Conroe, Texas veroordeeld voor de moord op een 50-jarige verpleegster, Sandra Stotler, omdat hij haar auto wilde stelen. Hij deed dat samen met zijn handlanger Jason Burkett. Ook vermoordden zij beiden Adam Stotler en Jeremy Richardson, allebei rond de achttien jaar oud.... Nergens voor. Voor een auto....
We zien de plaats delict van de moord op Sandra Stotler op de politiefilm die na de moord is gemaakt. 
Michael Perry in gesprek met Werner Herzog.
Gevangenisfoto van Jason Burkett.
We zien ook de plaats waar het lijk van de vrouw in een meer gegooid is.
Michael Perry zien we alleen in zo'n soort telefooncel in de gevangenis, waarin hij via een telefoonhoorn en achter glas met Herzog praat.
Hij zal al binnen enkele dagen ter dood worden gebracht.
Herzog begint te zeggen dat hij tegen de doodstraf is, maar dat dat niet wil zeggen dat hij Perry sympathiek vindt. Je ziet de jonge man even knipperen met zijn ogen.
Perry zegt dat hij onschuldig is, maar dat zegt de andere dader, Jason Burkett, ook van zichzelf. Het tragische is, dat voor dezelfde misdaden Perry ter dood gebracht gaat worden, en Burkett niet. Dat komt door de getuigenis van Jasons vader, Delbert Burkett, die ook gevangen zit, en vertelt hoe hij jarenlang zijn zoon verwaarloosd heeft. Dat vindt de jury dan genoeg reden om Delberts zoon levenslang, in plaats van de doodstraf te geven. 
Still van Delbert Burkett
Foto: https://www.dailymotion.com/video/xm16pp
Behalve de vader van Jason Burkett komen aan het woord: de dominee, Richard Lopez, en de man die jarenlang verantwoordelijk was voor de uitvoering van de doodstraf, Fred Allen,
De onvermoeibare Werner Herzog, links, gaat de afgrond in met ter dood veroordeelde gevangenisaalmoezenier Richard Lopez.
De graven achter hen zijn van ter dood gebrachte mensen. Allemaal kruisen zonder naam, alleen nummers.
Foto The Guardian.
Fred Allen heeft zijn job niet tot het einde van zijn werkzame leven vol kunnen houden, het was te erg om elke keer de dodencel in orde te maken voor wéér een executie. Die gebeurt daar met een dodelijke injectie, de crimineel ligt vastgebonden op een brancard. De film laat minutieus zien hoe die kamer eruitziet.
Jason Burkett is in de gevangenis getrouwd - de film is in 2010 opgenomen, een flink lange tijd na de delicten. Zijn vrouw heeft het voor mekaar gekregen zelfs zwanger van hem te geraken, hoe, dat komt Herzog niet te weten. 
Echtgenote van Jason Burkett. Foto van
Er worden ook vrienden van het plaatsje geïnterviewd, ik kon het dialect niet altijd goed verstaan. Treurig was het allemaal zeker.
Vlak voor de executie zei Michael Perry dat hij zijn beulen vergaf. Dat zette kwaad bloed bij de nabestaanden van zijn slachtoffers: wat had hij hen te vergeven??!
Michael Perry zag er heel jong uit, hij moet bij het interview achter in de twintig zijn geweest.
De hele toedracht van de moord is na te lezen op WIKIPEDIA.
Michael Perry.
De ‘afgrond’ van de titel zou de gruwel van de moord kunnen betekenen, of het zou de harde, hopeloze regio van Texas kunnen betekenen die aantoonbaar de misdaad heeft voortgebracht. Het zou zelfs de morele ellende van door de staat gesanctioneerde moord kunnen betekenen. Misschien betekent het de executiekamer zelf; Herzog laat zien dat het met zijn lampen, microfoon en aangrenzende observatieruimte net een radiostudio is van waaruit geen uitzending wordt gemaakt. Voor mij is de ‘afgrond’ Perry zelf, een vreemde knul, die niet over zichzelf lijkt na te denken, heel ver lijkt af te staan van wat hij gedaan heeft. Je ziet ook niks aan hem af. 
Dit was volgens mij een vriend van de twee moordenaars. Daar er geen ondertiteling was, was het slang af en toe niet te volgen.
In de Hollywood Reporter lezen we onder meer:De film biedt een verontrustende, hartverscheurende kijk op de Amerikaanse praktijk van misdaad en straf.
Herzog, die zijn verzet tegen de doodstraf van meet af aan duidelijk maakt, heeft niet gekozen voor een doorzichtig emblematische zaak. Michael Perry, de 28-jarige veroordeelde man die hij acht dagen voor zijn geplande executie interviewt, is geen uithangbord voor het Innocence Project, hoewel hij met zijn gekke glimlach zou kunnen doorgaan voor een 16-jarige.
De regisseur is buiten beeld aanwezig en stelt vragen, maar onthoudt zich van zijn kenmerkende sombere verhaal. Met cameraman Peter Zeitlinger bezoekt Herzog het meer waar het lichaam van Sandra Stotler aan de oppervlakte kwam, en het bos waar haar vermoorde tienerzoon en zijn vriend werden gevonden. Hij gebruikt video's van de plaats delict van de politie om het huiveringwekkende tafereel van de dood van de vrouw te laten zien - de vrouw die vermoord werd zodat de twee jonge mannen haar rode Camaro konden stelen. Stotler was, zo blijkt uit het bewijsmateriaal, bezig met het bakken van koekjes.
Herzog, die zijn verzet tegen de doodstraf van meet af aan duidelijk maakt, heeft niet gekozen voor een doorzichtig emblematische zaak. Michael Perry, de 28-jarige veroordeelde man die hij acht dagen voor zijn geplande executie interviewt, is geen uithangbord voor het Innocence Project, hoewel hij met zijn gekke glimlach zou kunnen doorgaan voor een 16-jarige.
De regisseur is buiten beeld aanwezig en stelt vragen, maar onthoudt zich van zijn kenmerkende sombere verhaal. Met cameraman Peter Zeitlinger bezoekt Herzog het meer waar het lichaam van Sandra Stotler aan de oppervlakte kwam, en het bos waar haar vermoorde tienerzoon en zijn vriend werden gevonden. Hij gebruikt video's van de plaats delict van de politie om het huiveringwekkende tafereel van de dood van de vrouw te laten zien - de vrouw die vermoord werd zodat de twee jonge mannen haar rode Camaro konden stelen. Stotler was, zo blijkt uit het bewijsmateriaal, bezig met het bakken van koekjes.
Gevangenbewaarder Fred Allen. Een van de geïnterviewden.
De man stort in nadat hij de eerste vrouwelijke gevangene heeft begeleid bij haar executie.
Verhalen over waargebeurde misdaden hebben de afgelopen jaren het kleine scherm rommelig gemaakt en waren bijna allemaal uitsluitend gericht op de schokwaarde. Als kunstenaar is Herzog uiteraard geïnteresseerd in veel meer dan de materiële feiten van moord. Als journalist dringt hij de donkere marges binnen en brengt een treurig bericht terug.
Cameraman Peter Zeitlinger met Werner Herzog.
ROGEREBERT noemt "Into the Abyss" misschien wel de treurigste film die Werner Herzog ooit heeft gemaakt. Het betreft een groep ellendige levens, en het vinden van een paar zwakke sprankjes hoop onderstreept alleen maar het verdriet.
Ebert merkt op, dat de mensen in deze film God zonder uitzondering een kracht in hun leven noemen. De moordenaars, hun familieleden, de familieleden van hun slachtoffers, de politie, iedereen. God heeft een plan. Het is allemaal Gods wil. God zal vergeven. Hun leven ligt in Zijn handen. Zij moeten de wil van de Heer aanvaarden. Veroordeeld of beroofd, schuldig of diepbedroefd, ze vinden blijkbaar allemaal troost in Gods plan. Wat Herzog over hun geloof concludeert, zegt hij niet.
De twee delinquenten zijn ongeschoold, ontworteld, ongevoelig en beschikken niet over enige persoonlijke innerlijke bagage.
De twee delinquenten zijn ongeschoold, ontworteld, ongevoelig en beschikken niet over enige persoonlijke innerlijke bagage.
Herzog zou de beide mannen alleen op de dag van de interviews hebben ontmoet.
Filmtrailer
Overigens is de gehele documentaire op YouTube te vinden.
Overigens maakte Herzog ook nog een serie over de doodstraf. Zie mijn blog On death row.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten