Poster
Een jongetje op school ontdekt iets verschrikkelijks: als hij de melk wil klaar zetten in zijn klas, ziet hij dat zijn juf zich in het lokaal heeft opgehangen.
Die gebeurtenis zal de rest van de film bepalen.
Bashir Lazhar wordt de nieuwe leerkracht. Gespeeld door Mohammed Fellag.
Er moet een vervanger gevonden worden, en de school, maar in het bijzonder de klas, moet met dit trauma om zien te gaan. De vervanger wordt gevonden in de figuur van Bashir Lazhar, een Argentijnse vluchteling.
Een Arabische leerling. Bashir dwingt hem steeds Frans te spreken, i,p,v, Arabisch.
We komen te weten, dat deze man zelf met een afschuwelijk trauma worstelt: hij verloor zijn vrouw en dochter, toen hun huis in brand werd gestoken, nadat zij een boek had gepubliceerd dat het regime niet welgevallig was.
Hij begint met een dictee uit Balzac.
Het zijn zijn gevoeligheid en zachtaardigheid, gecombineerd met zijn eigen verdriet, die maken dat Bashir erg goed kan omgaan met het verdriet van de kinderen.
Binnen het team wordt hij door sommigen gekleineerd.
De policy van de school is om dat verdriet zo weinig mogelijk te bespreken; liever alles maar in de doofpot. Er wordt wel een psycholoog ingehuurd, maar die therapie stelt weinig voor.
Men wil dat hij het zwijgen ertoe doet over de dode lerares.
Bashir kan goed overweg met de kinderen, maar dat wordt door zijn collega's dus niet erkend. Misschien op die ene juffrouw na, die toneel doet met de kinderen. Maar die nodigt hem thuis uit op een etentje, waarbij hij duidelijk ongelukkig is, al laat hij dat niet merken. De vrouw lijkt op een romance uit, en daar is hij zeker niet aan toe. Zij denkt ook dat hij over zij land moet praten. Daar heeft hij natuurlijk ook geen zin in.
In de klas komt het tot een onthulling over de onderlinge strijd tussen de kinderen. Zij geven het jongetje van de melk de schuld van de zelfmoord, hij zou de juffrouw afgewezen hebben toen zij hem wilde omhelzen.
Heel ontroerend is de bekentenis van het jongetje. (Simon, gespeeld door Emilien Néron)
Het diepste van de pijn in de klas is hiermee wel blootgelegd.
Bashir met zijn klas op de klassenfoto
Bashir verkrijgt bijna terzelfder tijd zijn verblijfsvergunning voor Canada. Maar helaas komt zijn status van vluchteling daarmee uit op school. Hij geeft les zonder diploma (zijn vrouw was lerares) en moet meteen weg. De directrice van de school moet ook weg, omdat ze getolereerd heeft dat hij bleef. (Want het ging zo goed met de klas.)
Allebei ontslagen.
Bashir leest een parabel voor over de chrysalide. Eén meisje, zijn lieveling, begrijpt dat hij weggaat. Voor de rest zal hij de volgende dag ineens, zomaar afwezig zijn.
Hij en Alice nemen afscheid.
Dit is dat meisje, Alice, gespeeld door Sophie Nélisse. Haar moeder wordt trouwens gespeeld door Evelyne de la Chenelière, zie verderop.
En hier nemen ze afscheid.
Dit is Evelyne de la Chenelière; de film is gebaseerd op de theatermonoloog van haar hand, getiteld Bashir Lazhar.
Aankondiging van een theatervoorstelling. Met een andere Bahir Lazhar.
En dit is de regisseur, Philippe Falardeau (geboren 1968).
Trailer.
De film speelt in Canada.
Een laatste plaatje: Alice en Simon; na de 'katharsis' verzoend met elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten