zondag 26 juli 2015

The Master, Paul Thomas Anderson, 2012.

The Master, Paul Thomas Anderson, 2012
Een verrassend goede film, van Anderson, die blijkt ook Magnolia te hebben geregisseerd; en Punch drunk Love.
Het is opvallend hoe vaak ik de laatste tijd Philip Seymour Hoffman tegenkom in de films die ik kijk. Ook in deze film speelt hij één van de twee hoofdrollen, hoewel hij er zelf voor gezorgd heeft dat de hoofdrol voor zijn tegenspeler is weggelegd, Joaquin Phoenix.
Freddy heeft allerlei baantjes, voordat hij opgenomen wordt in de familie van The Cause. Hier is hij fotograaf.
Deze speelt de rol van Freddy Quell, een beetje een miezerig, zielig mannetje die geschonden uit de Tweede Wereldoorlog is gekomen. Hij is geobsedeerd door sex en maakt van allerlei producten alcoholische versnaperingen. Op een avond komt hij op een schip terecht, waar Hoffmann, die de rol van Lancaster Dodd speelt, de bruiloft van zijn dochter viert. Dodd blijkt een soort halfgod voor alle mensen aan boord, hij is de leider van de groep The Cause. het is een soort zelfhulp-religie. Dodd onderneemt een sessie met Freddie, die hem vertelt dat hij verliefd was op een meisje, Doris, maar dat hij zijn belofte om haar terug te zien niet heeft gehouden.
Hier zijn beide mannen (met hun vader-zoon-relatie) in de gevangenis beland. Freddy slaat zijn toilet kapot, beukt erop in.
De film verrast elke keer met zijn wendingen, die niet precies voor de hand liggen. Maar elke keer gaat het om de tegenstelling tussen de twee karakters, die van Freddy en van Dodd. Ton en ik waren allebei gegrepen vooral door die van Freddy: hij heeft een lachje, zijn houding roept iets op van de zieligerd, maar hij is ook agressief. Hij slaat bijvoorbeeld tot twee keer toe een man in elkaar die niet gelooft in de kracht en het genie van Lancaster.
Ook hier weer een verrassende wending: als een slaafje loopt Freddy mee, om de boeken van Dodd te begraven. Waarom precies? Dat is niet duidelijk. Wel rijdt  hij vlak hierna weg uit het leven van Dodd; op de motor. Voorlopig ten minste, om Doris op te zoeken.
Daarbij spelen de overige familieleden van Dodd ook  nog hun rol, vooral Dodds vrouw, een rol die vertolkt wordt door Amy Adams.
Amy Adams, als de vrouw van Lancaster Dodd.
Freddy is gegrepen door alles, maar kiest uiteindelijk toch voor zijn vrijheid. Hij blijft niet. Met een meisje in bed kopieert hij de sessie die Dodd met hem deed, ooit. Maar hij eindigt toch weer aan het strand, met de vrouw gemaakt van zand. Eenzaam, zijn leven heeft hem niet de vervulling van de liefde gebracht.
 
Terug bij af, aan het einde.
Zoals gezegd: ik was erg gegrepen door de rol van Joaquin Phoenix. Hij blijkt de rol van Johnny Cash te spelen in Walk the Line - die film houd ik dan nog maar eens voor mijzelf te goed.
Phoenix hier als Johnny Cash.
Hier met die opvallend lichte ogen. Dat  wordt in deze film nergens uitgebuit. Wel dat gezicht van hem, met dat litteken.
En hier in The Gladiator
Dit is de regisseur, Paul Thomas Anderson.
Het script voor de film is geschreven door Anderson, met de hulp van Hoffman, die de stukken steeds las en corrigeerde en/of aanvulde. Voor een deel is het verhaal geïnspireerd op het verhaal van de stichter van de Scientology-Church, L.Ron Hubbard; verder op de vroege schetsen van de film There will be blood, ook van Anderson; en ten slotte op verhalen die Jason Robards aan Anderson  had verteld over de tijd dat hij aan de drank was bij de Marine tijdens de Tweede Wereldoorlog.
 
Van de talrijke goede recensies raad ik aan om die van The Guardian te lezen.
Trailer
En, merkwaardigerwijs: hoe goed de film ook beoordeeld werd, hij kreeg niet erg veel prijzen...!
 
 
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten