Le Juge et l'Assassin, Bertrand Tavernier, 1975)

Hoes

Ik keek deze film op Arte. Hij kreeg vier sterren mee in de VPRO-gids. Het was lastig om hem goed te volgen, daar de Frans gesproken tekst in het Duits was na-gesynchroniseerd. Vooral als er gesprekken werden gevoerd werd het voor mij te moeilijk om precies de kwintessens eruit te halen. 

Links de serie-moordenaar Bouvier, rechts de rechter. 

De rechter met zijn minnares.

Bouvier met zijn geliefde Louise, aan wie hij de film lang brieven blijft schrijven.

Homoseksuele advokaat; geniet van het spel tussen de twee hoofdrolspelers. Rol is mij niet helemaal duidelijk: pleegde zelfmoord, en waarom??

Geliefden van respectievelijk de moordenaar en de rechter. Rechts: Isabelle Hupert.

Geheime liefde.

Voorbeeld van de prachtige landschapsplaatjes. Bovendien is Bouvier godsdienstwaanzinnig.

Altijd maar hoofdpijn, sinds hij zich twee kogels door het hoofd joeg.

De rechter woont nog altijd bij zijn moeder thuis. 

Angst voor operatie in het gekkenhuis.

Philippe Noiret is de rechter.

Trailer

Wat voor mij door mijn gebrekkige Duits niet voldoende door de film duidelijk was, las ik in deze

RECENSIE :
Het gaat in dit verhaal om de onbarmhartigheid van de rechter, die er alleen maar op uit is erkenning te verwerven. Dat wil hij doen door deze misdadiger NIET ontoerekeningsvatbaar te laten verklaren. Terwijl de moordenaar  dat overduidelijk wél is: hij lijdt vreselijke pijnen en slaat wartaal uit. Het is trouwens 'de rol van zijn leven' van Michel Galabru. Het is haast lachwekkend hoe hij de ene keer zich beroept op God, de andere keer op de anarchisten, en weer een andere keer op de beet van een dolle hond.
De rechter wordt gespeeld door Philippe Noiret, echt heel mooi. Helemaal gezond is hij zelf ook niet, met zijn verborgen gehouden geliefde + kind, en samenwonen met zijn moeder. Ook de verkrachting van zijn geliefde is een uiting van een niet geheel gezonde geest.
Hij slaagt trouwens in zijn opzet: Bouvier krijgt de guillotine. Hijzelf is de onkreukbare rechter!
Tavernier heeft trouwens meer films gemaakt met de 19e eeuw als onderwerp. De achtergrond van dit drama wordt gevormd door de Dreyfus-affaire (de rechter is antismitisch), boekverbrandingen van Emile Zola, opkomend anarchisme en socialisme.